Nowa Wieś Głubczycka leży w niewielkiej kotlinie na południe

( około 5 km) od Głubczyc. Już z daleka przedstawia się jako oaza zieleni, otoczona niewielkimi wzniesieniami Płaskowyżu Głubczyckiego. Usytuowana jest z dala od ruchliwych szlaków komunikacyjnych, dlatego powietrze jest tu czyste i zdrowe, rzec można w pełni ekologiczne. Wiosną słychać tu wieczorne koncerty żab z pobliskich łąk, tu kryją się w trawie ślimaki, pachną kwiaty w przydomowych ogródkach, niezawodne bociany co roku odchowują młode, a przecież z terenów niezdrowych ptaki te uciekają. Tu zachował się unikatowy w tych okolicach stary młyn wodny ( obecnie napędzany elektrycznie).
Do obiektów godnych obejrzenia należy Kościół, którego budowę rozpoczęto na fundamentach dawnego zamku w r.1781. Kościół jest orientowany, salowy, z półkolistą absydą. Śladem po dawnym zamku są piwnice.

 Obecni mieszkańcy Nowej Wsi korzenie swoje mają na Kresach Wschodnich. W większości pochodzą z miejscowości Wicyń. Ludzie, którzy tu przybyli po wojnie to dobrzy gospodarze, solidni i uczciwi, a przede wszystkim prawdziwi patrioci. Przeżyli trzy okupacje; najpierw sowiecką, potem niemiecką, potem znowu sowiecką i to co najgorsze, bo walkę o przetrwanie z bandami UPA. Niemalże od pierwszych dni okupacji tworzyli grupy konspiracyjne i oddziały do walki z każdym okupantem o wolną Polskę. Bohaterską samoobronę mieszkańców  opisał Jan Goniowski w książce  

Ducha walki o wolną Polskę, ducha tradycji wytrwałości i samoorganizacji przywieźli z sobą Wicynianie tu do Nowej Wsi.